Rozdział 85

Z perspektywy Michała

Kilka minut po godzinie 16 wjeżdżałeś do Żor. jechałeś prosto pod dom Wojtaszków. Dobra chwilę ci to zajęło. Gdy tylko podjechałeś, szybko wyszedłeś z samochodu i zapukałeś do drzwi. Nikt nie otwierał. jednak usłyszałeś jakiś trzask, jakby coś spadło na ziemię. nacisnąłeś klamkę i drzwi były otwarte. Wbiegłeś do środka i rozglądałeś się, w salonie zobaczyłeś Patrycję, która leżała na ziemi, obok zbita szklana.

-Kurwa. -przklnąłes. -Patrcyja, kochanie, słyszysz mnie. -uklęknąłeś obok niej. Zobaczyłeś krew, która płynęła z jej reki. Drżącymi rękami wyciągnąłeś telefon i zadzwoniłeś po pogotowie. -Kochanie, Pati, proszę, słyszysz mnie? -mówiłeś rozpaczliwym głosem. -Przepraszam jestem idiotą, to przeze mnie to wszystko, proszę Patrycja, słyszysz mnie? Daj jakiś znak. -szepnąłeś i otarłeś spływające łzy. Po 10 minutach do mieszkania wbiegli sanitariusze. Jeden z nich odsunął cię na bok, a inni zajęli się Patrycją.

-Pan jest kimś z rodziny?

-Jestem narzeczonym.

-Dobrze, zabieramy panią...

-Patrycję.

-Panią Patrycję do szpitala, nie wiemy co mogło spowodować utratę przytomności. -powiedział i razem z resztą poszli do karetki. Zamknąłeś drzwi i odjechałeś do szpitala. W myślach cały czas ię wyzywałeś. Gdyby nie ta cała sytuacja, nic by jej się nie stało. Znalazłeś wolne miejsce na parkingu i szybko ruszyłeś do szpitala. Dowiedziałeś się, ze Patrcyja się wybudziła i ma teraz robione badania.

Z perspektywy Patrycji

Obudziłaś się na jakieś sali.

-Dzień dobry. Nazywam się Maciej Zarembski, jestem lekarzem.

-Dzień dobry. -zobaczyłaś młodego, przystojnego lekarza. -Ale co ja tu robię.

-Straciła pani przytomność, na szczęście pani narzeczony szybko zareagował. -zastanowiłaś się. Czy on mówi o Michale? Ale wy już nie byliście razem.

-Rozumiem. -powiedziałaś. Nie byłaś pewna czy to on.

-Zrobiliśmy pani badania, wykazały one, że było to migotanie przedsionek. Najprawdopodobniej spowodowane przetoką. Musimy teraz skontaktować się z Poznaniem, jeśli wyrażą zgodę usuniemy pani ją i nie będzie więcej takiej sytuacji. -uśmiechnął się.

-Dobrze. -nie wiele do ciebie docierało.

-Na razie muszę iść do innych pacjentów, potem jeszcze panią odwiedzę. -i wyszedł. Jednak za chwilę drzwi się otworzyły i zobaczyłaś Kubiaka. Twoje serce zabiło szybciej.

-Patrycja, tak się o ciebie bałem. -usiadł na krześle i patrzył w twoje oczy.

-Co ty tu robisz? -zapytałaś oskle i strąciłaś jego rękę ze swojej.

-Przyjechałem wyjaśnić kilka spraw, zastałem cię w domu...

-Nie mamy co wyjaśniać. -mówiłaś to z wielkim bólem serca.

-Patrycja, kochanie...

-Nie mów tak do mnie, już nie jesteśmy razem.

-Ale ja przemyślałem swój błąd, zachowałem się jak idiota, nawet gorzej. Wszyscy się tak zachowaliśmy.

-No właśnie wszyscy. Co wy widzicie w tej Klaudii?

-Nic, juz nic. -szepnął i spuścił głowę.

-Jeśli myślisz, że teraz wam wybaczę to się mylisz. Nigdy tego nie zapomnę jak mnie traktowaliście, rozumiesz? -otarłaś spływające łzy.

-Patrycja...

-Nie, dobrze wiecie ile w życiu przeszłam, może wiele razy szybko sobie radziłam, ale teraz czuję się jak zabawka, która tylko do czasu była fajna, potrzeba, a gdy dostało się nową ta stara odeszła w kąt.

-Wiem...

-Nic nie wiesz, nigdy żaden z was nie poczuje tego co ja czuje teraz, co czuje całe swoje życie.

-My na prawdę wiemy jak bardzo cię zraniliśmy.

-Mam was wszystkich dość, nie chcę was widzieć już nigdy na oczy. Nienawidzę was.

-Nie mówi tak, proszę. My na prawdę chcemy naprawić ten błąd, chcemy, żebyś nam wybaczyła, chociaż szybko to nie nastąpi.

-Nie wiem czy kiedykolwiek wam to wybaczę. -odwróciłaś głowę. -Proszę cię, wyjdź i zapomnij, o mnie, o nas, o tym wszystkim co było między nami. -szepnęłaś.

-Nie zapomnę. -wyszeptał. Słyszałaś jak wstał i zmierzał do wyjścia. Pamiętaj, ze będę walczył o nas, bo kocham cię jak nikogo innego, bo ty jesteś moim szczęściem. -wyszedł. Wyszedł z sali tak jak go prosiłaś. Jego słowa sprawiły, że twoje serce zabiło mocniej. Że twoje serce rozpadło się na miliony kawałeczków. Czułaś się fatalnie, miałaś ochotę umrzeć i nie czuć tego bólu.

Z perpsektywy Michała 

Wyszedłeś z sali tak jak prosiła. W głębi duszy chciałeś ją przytulić, pocałować, ale nie mogłeś. Popełniłeś błąd i teraz musisz za niego zapłacić. Wściekły na siebie kopnąłeś oponę. Wsiadłeś do samochodu i odjechałeś. Odjechałeś do Spały, bo nic tutaj nie zdziałasz. Dzisiaj była środa, więc za tydzień będziecie już w Katowicach gdzie zagracie pierwszy mecz Ligi Światowej z Brazylią. Na wieczór Po 23 wchodziłeś do ośrodka. Wszyscy już spali, szybko się wykapałeś i sam położyłeś się spać.

--------------------------------------

Kolejny! :) Wiem, ze rozdziały sa ostatnio krótkie, ale dodaję je codziennie! :D

Także musze to zmienić i dodawać rozdziały co kilka dni :D

Rozdział tak jak obiecałam dedykuję Roz :)

Zapraszam do komentowania :)

Pozdrawiam! :)