Rozdział 70

-Tak słucham? -odebrałaś telefon, zaraz po tym jak weszłaś do domu po dializie.
-Hej siostro! -usłyszałaś wesoły głos libero.
-No hej, w jakiej sprawie dzwonisz?
-Bo widzisz może pojedziemy w sobotę do Wałbrzycha, nie gram meczu, wyjasnimy tą sprawę... Chyba, ze nie jesteś gotowa. -dodał szybko.
-Nie, możemy jechać, chcę to szybko wyjaśnić.
-Nie ma sprawy.

Sobota godzina 12

-Hej. -przywitałaś sie z Krzyśkiem i Iwoną. -Gdzie amcie dzieci?
-Z panią krysią zostały, bo nie chcieliśmy ich brać ze sobą.
-Rozumiem. -uśmiechnęłaś sie delikatnie. -Krzysiek, jeśli tylko poproszę, odwieziesz mnie do domu? Nie wiem czy wytrzymam...
-Pewnie. -przytulił cię. Ruszyliście do samochodu. Cała droga trwała 3 godziny. Byłaś zestresowana.
-Pati, będzie dobrze, jesteśmy z tobą. -przytuliła cię Iwona.
-Boje się. Krzysiek zapukał do dzrwi i po chwili otworzyła wam młoda dziewczyna.
-Ignaczakowie przyjechali! -wydarła sie i rzuciała na Krzyśka, a potem Iwonę.
-Paulina poznaj Patrycję, Patrycja poznaj moją siostrę Paulinę.
-Cześć. -podałaś jej rękę.
-Hej, wejdźcie. -weszliscie do rodka. Małżeństwo przywitało się z rodzicami.
-A ty kim jesteś? -zapytała z umiechem pani Małgosia, bo tak miała na imię mama Igły, ale także twoja.
-Mamo, tato to jest Patrycja. -przywitałas się także z nimi. -Przyjechaliśmy, bo mamy pewną sprawę.
-To ja zrobię herbatę, a wy idźcie do salonu. -powiedziała szybko Paulina. Byłaś skrępowana. Obok ciebie siadł Krzysiek chcąc dodać ci otuchy. Gdy wasza siostra przyniosała herbatę zaczęliście mówić.
-Patrycja jest po przeszczepie nerki, ostatnio będąc w szpitalu, straciła ją, oddałem krew, ponieważ była potrzebna. Dobrze, się złożyło, bo mamy taką samą grupę. Na drugi dzień przyszedł lekarz z informacją. -przestał mówić na chwilę. -Kazał nam zrobić badania dna, kolejnego dnia dowiedziałem się, że mam drugą siostrę, jest nią patrycja. -skończył. Otarłaś łzy. Pani Małgosia wraz z panem Mirkiem spojrzeli na siebie.
-Nigdy nie myśleliśmy, że się o tym dowiecie. -szeptem powiedziała pani Ignaczak.
-Jak to możliwe, ze przez tyle lat nie dowiedzieliśmny sie, że mamy jeszcze siostrę?! -Krzysiek podnióśł głos.
-gdy miałeś 12 lat, a Paulina 10 zaszłam w ciąże. Była to wpadka. Od razu postanowiliśmy z Mirkiem, że o dziecku nikt nie może się dowiedzieć. Nie chcieliśmy usuwac ciąży, więc robiliśmy wszytsko, aby to nie wyszło na jaw. Pamiętacie jak trafiłam do szpitala?
-Powiedzieliście, że to przez zasłabnięcie.
-Tak, ukrywaliśmy ciążę. patrycja urodziła się w 7 miesiącu. Od razu oddaliśmy ją adopcji. Nikt o tym nie wiedział i szczerze myśleliśmy, ze nigdy się o tym nie dowiecie. -płakałaś tak jak i pani Małgosia.
-Nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic. -wyszeptał Krzysiek.
-Ja... -odezwałaś się. -Gdy dowiedziałam się o tym, że mam brata, potem siostrę, rodzinę... To był szok. Przez ponad 20 lat żyłam w rodzinie zastępczej. Jednak jak miałam 22 lata dowiedziałam sie, że to nie byli moi prawdziwi rodzice. -otarłaś spływajace łzy. -Z czasem się przyzwyczaiłam, ze nie mam rodziny. A teraz...
-Proszę wybacz nam to... -po dłuższej chwili milczenia odezwał się twój tata. Ten prawdziwy.
-Nie wiem... nie wiem czy potrafię.
-Wiemy, że źle wtedy postąpiliśmy, ale skoro odnalazłaś się, chcielibyśmy cię poznać.
-Teraz? Na prawdę? Mogliście wtedy powiedzieć? Trudno było? Po tylu latach dowiaduję się, ze mam siostrę, która jest moją przyjaciółką. -uniósł się Krzysiek. Nie chciałaś, żeby kłócił się z rodzicami.
-Zawsze chciałam mieć siostrę, gdybym wiedziała, że ją mam, Krzysiek wyjeżdżał i nie miałam rodzeństwa zawsze, a gdyby ona była. -dołączyła się Patrycja.
-Przepraszam, ale ja nie mogę tak żyć, przepraszam, że przeze mnie się kłócicie. -wyszłaś z płaczem. Ruszyłaś przed siebie.
-Patrycja! -usłyszałaś jak ktoś cię woła, a za chwilę przytula. Był to Krzyseik.
-Przepraszam, nie chcę żebyście się kłócili. _To nie twoja wina.
-Możemy jeechać?
-Tak, idź do samochodu ja tylko się z nimi pożegnam i zgarnę Iwonę. -otarł twoje łzy. W samochodzie czekałaś na Ignaczaków. Nie minęło pięć minut i już wracaliście do Ostrzeszowa. W połowie drogi usłyszałaś pytanie.
-A co z Michałem?
-Za tydzień w sobotę, na meczu w Kędzierzynie, dam mu szansę. -delikatnie się uśmiechnęłaś.
-Prawidłowo.
-Ja to czekam na zaproszenie na ślub. -zasmiała się Iwona, a wy razem z nią.

Tydzień później

O godzinie 13 parkowałaś samochód pod halą w Kędzierzynie. Zobaczyłaś, że siatkarze Jastrzębskiego Węgla, też już są na miejscu. Zabrałaś torbę ze sprzętem i torebkę. Pokazłaś przepustkę i bez problemu udałas sie do szatni. Zapukałaś i otworzyłaś niepewnie drzwi.
-Dzień dobry. -powiedziałaś niesmiało.
-Patrycja! -wydarli się wszyscy i rzucili, aby cię wyściskać.
-Tęskniliśmy! -rzucił Damian.
-Też za wami tęskniłam. -do szatni wszedł Bernardi i reszta sztabu. Przywtałas się znimi. Szybko rozebrałaś kurtkę i zaczęłas łuchać przemowy trenera. O 14 chłopaki wyszli na zagrywkę. Znów mogłaś robić zdjecia. Na twojej twarzy pojwił się uśmiech. Był on jeszcze szerszy, gdy po 2,5 godzinach na tablicy pojawił się wynik 3:2 dla Jastrzębian. Kibice zaczęli opuszczać halę, zostali tylko nie liczni prosząc o autografy czy zdjęcia.
-Michał, możemy prozmaiwać?
-Pewnie. -uśmiechnął się i odeszliście w bardziej ustronne miejsce.
-Bo ja wszystko sobie przemyślałam, kocham cię i jesli to aktualne to możemy spróbować.
-Na prawdę? -otworzył szeroko oczy.
-No tak. -wbiłaś wzrok w podłogę.
-Tak się cieszę, kocham cię. -spojrzałaś w jego oczy i szeroko się usmiechnęłaś. Michał wpił się w twoje usta. Znów poczułaś motylki w brzuchu, byłaś spragniona jego pocałunków.
-Michał? Jak możesz! -usłyszeliście i oderwaliście się od siebie.

--------------------------------
Szybko wam idzie! :D
Polska wygrała 3 mecz i jest wspaniale! :D
15 komentarzy = nowy rozdział :)
Pozdrawiam!