Rozdział 35

Chłopaki się zainteresowali tobą, ale nie tylko oni. Także cały sztab przez jakiś czas siedział u ciebie w pokoju. gdy Ignaczak przypomniał ci o sytuacji z meczu, odeszłaś od Michała. 

-Patrycja... -zaczął. 

-Uuu, Dziku! teraz ładnie będziesz musiał nasza panią fotograf przepraszać. -śmiali się chłopacy. Spojrzał na nich "spod byka". Spojrzałaś na telefon. 

-Zmywać się i to już. -powiedziałaś widząc godzinę 23. 

-Ale...

-Nie ma ale. Jutro rano mamy wyjazd do Wrocławia, więc dobranoc. -wygoniłaś ich z pokoju. Zamknęłaś za nimi drzwi, odwróciłaś się i wpadłaś w ramiona Michała. 

-Nie gniewaj się. 

-Idź spać. -ominęłaś. 

-Pati...

-Wiesz jak bardzo zabolały mnie twoje słowa? 

-Przepraszam, byłem zdenerwowany. 

-To cię nie usprawiedliwia. 

-Kochanie...

-Zostaw mnie w spokoju. -odwróciłaś się do niego tyłem. Westchnął i wyszedł z pokoju. Nie byłaś na niego zła, ale musiałaś dać mu jakąś nauczkę. Wzięłaś prysznic i poszłaś spać. 

Rano obudził cię dźwięk budzika. Niechętnie wstałaś. Szybko wykonałaś poranną toaletę. Do śniadania miałaś jeszcze jakieś 20 minut. Postanowiłaś iść do Michała. Zabrałaś telefon, po czym wyszłaś z pokoju i zamknęłaś drzwi na klucz. Kilka kroków i byłaś pod drzwiami do pokoju swojego chłopaka. Zapukałaś i po chwili otworzył ci Zibi.

-Hej. -uśmiechnęłaś się. 

-No cześć. Wchodź, Michał siedzi w łazience, ale zarz powinien iść. Słyszałem o wczoraj, biedak nie spał cała noc i męczył mnie rozmowami jak ma cię przeprosić.

-Ja się nie gniewam, rozumiem go nawet. 

-Dobra ja idę do Krzysia, a wy nie spóźnijcie się na śniadanie. -zaśmiał się i wyszedł. 

-Debil. -mruknęłaś pod nosem. Usiadłaś wygonie na łóżku Michała i czekałaś aż wyjdzie z łazienki. Nie musiałaś czekać długo, bo po chwili wyszedł z niej. Zatrzymał się i spojrzał na ciebie. 

-Patrycja? Co ty tu robisz? -zapytał. 

-Cześć Michał, tak ciebie tez miło widzieć. -zironizowałaś wstając. Stanęłaś na przeciwko niego. 

-Ale ty nie byłaś... -przerwałaś mu.

-Może na początku, ale później mi przeszło. Chciałam dać ci nauczkę. -uśmiechnęłaś lekko. 

-Nigdy więcej tego nie rób. -odwzajemnił uśmiech i wpił się w twoje usta. -Kocham cię. -wyszeptał pomiędzy pocałunkami. Tą chwilę przerwał twój telefon, powiadamiający cię o tym, że musisz wziąć tabletkę. 

-Zapomniałam o tabletkach. -zmarszczyłaś czoło. 

-To idziemy po nie, a potem na śniadanie -zrobiliście tak jak powiedział Michał. -A wczoraj wzięłaś? -zapytał gdy szliście korytarzem. Zatrzymałaś się. 

-Nie. Przez to wszystko, zapomniałam. -jęknęłaś. 

-Spokojnie. -przytulił cię. Ruszyliście schodami na dół. Misiek zapewne chciałby użyć windy, ale nie mógł tego zrobić z dwóch powodów, ty byś do niej nie wsiadła, a drugim powodem było to, że ona nie działała. Na stołówkę weszliście kilka minut po 8. Przywitaliście się, życzyliście smacznego i zajęliście swoje miejsca. Szybko zjedliście swoje porcje i wróciliście do swoich pokojów. O 10 miał być wyjazd, więc niecała godzina została. Szybko się spakowałaś i wyniosłaś wszystko przed drzwi swojego pokoju. Wróciłaś do środka, aby zabrać torebkę i sprawdzić, czy wszystko wzięłaś. Jednak nic nie zostało ani w łazience, ani w pokoju. Wyszłaś więc z pokoju i doznałaś szoku. Nie było cię 2 minuty, a twoich rzeczy nie ma. 

-A tobie co? -od tyłu przytulił cie Michał. 

-Nie ma moich rzeczy. -powiedziałaś. Bałaś się, że zabrała je Monika. 

-Co? 

-Kładłam je tutaj, weszłam do pokoju żeby sprawdzić czy wszystko zabrałam, a ich nie ma. 

-Ej, spokojnie -odgarnął ci włosy. Idziemy na dół dowiedzieć się o co chodzi. -chwycił cię za rękę, a w drugiej miał walizkę i torbę treningową ze strojami itp. 

-Daj tą torbę. - zabrałaś mu ją. 

-Oddaj. -spojrzał na ciebie.

-Nie. -wysłałaś mu w powietrzu całusa i zaczęłaś schodzić na dół. 

-Patrycja. -usłyszałaś za sobą. -Nie denerwuj mnie. To jest ciężkie. 

-Nie prawda. -odpowiedziałaś. Niestety Michał zabrał ci torbę z rąk. -Nie lubię cię. -warknęłaś. 

-A ja ciebie kocham. -uśmiechnął się szeroko. Zeszliście na dół. 

-Trenerze, moje rzeczy zginęły. 

-Co? Bartek z Piotrkiem je przynieśli. -powiedział.

-Aha. -wyszłaś z budynku.

-Idioci, mogliście powiedzieć, że bierzecie, a ja się bałam, ze ktoś mi ukradł rzeczy! -krzyknęłaś. 

-Przepraszamy. -rzucili się na ciebie. 

-Ekhem. Od przytulania Patrycji to jestem ja. 

-Kubiak, ty to masz codziennie, a my? Raz na ruski rok! -rzucił ze śmiechem Piotrek. 

-Dokładnie. -poparł kolegę Bartek. Wsiadłaś do autobusu i siadłaś na samym tyle. Michał wszedł do autobusu i spojrzał na ciebie. Wyszczerzyłaś się do niego, a on popukał się w głowę. 

-Najpierw się obrażasz, a potem się do mnie szczerzysz? -uniósł zabawnie brwi. 

-Kobieta zmienną jest. -pokazałaś mu język. 

-Nigdy nie zrozumiem kobiet. -mruknął pod nosem i zajął swoje stałe miejsce. 

-Słyszałam! -krzyknęłaś ze śmiechem. Widziałaś jak Misiek kreci z politowaniem głową. Na końcu do autobusu wszedł Łukasz z Krzyśkiem. 

-Ej szlachta siedzi na końcu, plebs do przodu! -powiedział, gdy zobaczył cię na tyle. 

-No Krzysiu, to gdzie się tu pchasz na tył? -spojrzałaś na niego. 

-Uu, ale pojechałaś. -zagwizdał Wrona. 

-Michalak! 

-Po nazwisku to w sądzie Ignaczak! 

-Igła, przegrałeś z dziewczyną. -poklepał go po plecach Ziomek. 

-Idę płakać. -mruknął i szedł na przód. 

-Oj Krzysiu chodź, dla ciebie zawsze znajdzie się na tyle miejsce. -zaśmiałaś się. Szybko przybiegł do ciebie i cię przytulił. 

-Ale wiesz, że to moje stałe miejsce? 

-Od dzisiaj moje. -wyszczerzyłaś się. Ruszyliście do Wrocławia, aby rozegrać kolejne mecze.

---------------------------

Taki nijaki. 

Zachęcam do komentowania! 

Pozdrawiam!