Rozdział 40

-Cześć Michał! -uśmiechnęłaś się szeroko. Zdziwiony spojrzał na ciebie. Uśmiechnął się szeroko, a nawet z daleka widziałaś, jak zaświeciły mu się oczy. Zaczął wbiegać po schodach, gdy ktoś mocno cię popchnął i spadłaś ze schodów. Ostatnie co usłyszałaś to krzyk Michała, a później straciłaś przytomność.

Z perspektywy Michała

Szedłeś wraz z Michałem Łasko do hali na trening. Rozmawialiście o rozpoczynającym się sezonie plus ligi. Byłeś zapatrzony przed siebie i mówiłeś do Łaski. Zbliżaliście się do schodów, gdy usłyszałeś.

-Cześć Michał! -znałeś ten głos, szybko podniosłeś głowę i zobaczyłeś Partycję. Serce zaczęło bić ci szybciej na jej widok. Nie wierzyłeś, że ją widzisz, że ona tu jest. Uśmiechnąłeś się szeroko i zacząłeś wbiegać po chodach. jednak, ktoś wybiegł, popchnął nieświadomą Patrycję i uciekł. Patrycja zaczęła spadać ze schodów, chciałeś ją złapać, ale niestety nie było to możliwe. 

-Nie! -krzyknąłeś. Podbiegłeś do leżącej na ziemi Patrycji. Była nieprzytomna. Usłyszałeś, ze Michał dzwoni po pogotowie. Uklęknąłeś obok niej i położyłeś jej głowę na swoich kolanach. Z jej głowy leciała krew. Na szczęście było tętno. Miałeś ochotę się rozpłakać. -Kto to był? -zapytałeś Michała i otarłeś łzy spływające po twoich policzkach. 

-Nie wiem, chłopaki pobiegli za tą osobą. -spojrzałeś zdziwiony na niego -Damian i Patryk widzieli to i pobiegli za tą osobą, ale nie wiem czy ją dogonią. Pokiwałeś głową. Przyjechało pogotowie i musiałeś się odsunąć. Przyjechała policja, która musiała poprowadzić śledztwo. Patryk z Damianem nie byli wstanie dogonić tej osoby. 

-Dziękuję. -powiedziałeś za to, ze chcieli pomóc. To nie była ich wina. Patrycję przenieśli na nosze i wjechali do karetki. 

-Przepraszam, któryś pan jest z rodziny? -zapytał jeden z nich. 

-Jestem jej chłopakiem, oprócz mnie tutaj nie ma nikogo. 

-A ma pan jakieś dokumenty?

-Nie, ale może w torebce. -szybko wziąłeś ją w ręce i znalazłeś książeczkę po przeszczepową. -Proszę. 

-Dziękuję, przepraszam, ale musimy już jechać. -powiedział i poszedł do karetki, która odjechała na sygnale. Zabrałeś torbę i poszedłeś szybko do samochodu. Jak najszybciej chciałeś znaleźć się w szpitalu. Trener już wiedział o wszystkich tak jak każdy z zarządu. Chciałeś usiąść za kierownicą, ale podszedł do ciebie Michał, który powiedział, że on poprowadzi, bo w twoim stanie mogłeś spowodować wypadek. Zgodziłeś się i zaraz odjechaliście. Po 15 minutach byliście na miejscu. Wbiegłeś do szpitala nie czekając na przyjaciela. 

-Przepraszam, przed chwilą przywieźli tutaj dziewczynę po wypadku, Patrycja Michalak. -wyrzucałeś z siebie szybko słowa.

-A tak, sala 13. -podziękowałeś i pobiegłeś pod salę 13. Nie mogłeś wejść do środka, wiec usiadłeś na krzesełku i nerwowo czekałeś na jakiekolwiek informacje. Michał doszedł i usiadł obok ciebie. Po jakimś czasie z sali wyszedł lekarz. Poderwałeś się do góry.

-Panie doktorze co z Patrycją. 

-Pan jest...?

-Jej chłopakiem, ale nie ma tutaj nikogo innego. -szybko powiedziałeś. 

-Dobrze. Pani Patrycja jeszcze się nie wybudziła. Zrobiliśmy badania, które na razie nie wykazały nic groźnego, ale musimy zrobić jeszcze bardziej szczegółowe. Opatrzyliśmy głowę. Jednak boimy się o dwie rzeczy.

-O co? -spytałeś nerwowo. 

-Pani Patrycja mogła zapaść w śpiączkę, a drugą rzeczą może być utrata przeszczepionej nerki. Oczywiście będziemy się starać, aby tak się nie stało. -powiedział i wszedł do sali. Załamałeś się. Znów się popłakałaś. Michał poklepał cię po ramieniu. Przyszła policja. Musieliście złożyć zeznania. Najpierw poszedł Michał, a później ty. Opowiedziałeś wszystko od początku do końca. 

-Czy ma pan jakieś możliwości kto mógł to zrobić? 

-Nie, raczej nie. -odpowiedziałeś. 

-Cześć Misiek. -odwróciłeś się i zobaczyłeś Monikę z szerokim uśmiechem na twarzy. 

-Ona, ona mogła to zrobić. -powiedziałeś policji i wskazałeś na Monikę. 

-Co ja? -zmarszczyła brwi. 

-Zepchnęłaś Patrycję ze schodów! -krzyknąłeś. 

-Ja? Nie, nie zrobiłabym tego. 

-Nie kłam. -prychnąłeś wściekły. Że też wcześniej nie pomyślałeś, że to może być ona.

-Czy pani popchnęła panią Patrycję ze schodów? -zapytał jeden z funkcjonariuszy. 

-Nie. -odpowiedziała szybko. 

-A w jakich byłyście kontaktah? 

-Bdzo dobrych. -uśmiechnęła się perfidnie. 

-Co? Kłamiesz w żywe oczy! Niech panowie jej nie wierzą, ona groziła Patrcyji sms'y. Mam na to dowody, sprawa była nawet zgłoszona na policję! Jednak ona się ukrywała. Ja jestem pewniem w 100%, ze to ona jest temu winna. -spojrzałeś wściekłym zrokiem na monikę i wszełeś do sali, w której leżała Patrycja. Usiadłeś obok, chwyciłes ją za rękę i się rozpłakałeś. 

-Patrcyja, kochanie, nie rób mi tego proszę. -mówiłeś. -Niech ta 13 na drzwiach okaże się szczęśliwa...

-----------------------
Blogspot usunął końcówę... :/
Przepraszam, za to, ale to tylko kilka słów :(
I czarny tekst... Nie wiem co się wczoraj stało... :/
Przepraszam...